Vier vragen aan… Anel en Valentina
Met de voorstelling WO/MAN onderzoeken elf leerlingen uit Internationale Schakelklassen (ISK) samen met Theater Rotterdam hoe zij beïnvloed worden door labels en invloeden van buitenaf. De voorstelling gaat over mannen, vrouwen en alles daartussen en daarbuiten. Persoonlijke verhalen worden afgewisseld met spoken word, dans en verkleedpartijen.
Voor ‘Vier vragen aan...’ spraken we met Anel en Valentina. Zij volgen beide naast reguliere lessen ook een intensief taalprogramma. Met het ISK-project en de voorstelling WO/MAN staan zij 3 en 6 maart, samen met negen leeftijdsgenoten, in de schijnwerpers van TR Witte de With.
Hadden jullie voor de voorstelling WO/MAN al ervaring met theater?
Valentina: In Colombia, op de kleuterschool, had ik veel kunst om mij heen. We maakten van alles en dansten veel. Hierdoor ben ik wel een beetje met theater in aanraking gekomen, maar ik was toen natuurlijk nog hartstikke jong, dus ik kan mij er niet heel veel meer van herinneren.
Anel: Ja, ik heb op mijn school in Oostenrijk het vak muziek, theater en kunst gevolgd. Toen heb ik met een schoolvoorstelling wel een keer op het podium gestaan, maar de manier waarop we het nu doen is nieuw voor mij.
En nu maken jullie een eigen voorstelling! Hoe vinden jullie dat?
Valentina: Superleuk, echt superleuk. Wat ik echt tof vond, is dat ik met veel verschillende mensen heb gesproken die ik normaal niet zou spreken. Dat contact vond ik heel fijn, omdat ik als enig kind gewend ben om vaak alleen te zijn. Nu heb ik ineens veel mensen om mij heen. Ik heb hierdoor ook geleerd hoe ik makkelijker met mensen in contact kom. Dit vond ik voorheen moeilijk, omdat ik eigenlijk heel verlegen ben. De afgelopen maanden heb ik mij daar heel erg in kunnen ontwikkelen.
Anel: In het begin moest ik wel wennen hoor, vooral aan de werkwijze van meneer Jasper (Jasper Vaillant, regisseur van WO/MAN). Dat leverde uiteindelijk ook juist weer grappige momenten op.
3 maart staan jullie voor het eerst voor onbekend publiek, zin in?
Valentina: Ik vind het spannend, maar met het licht op het podium aan, zie ik de mensen in de zaal niet. Verder heb ik er veel zin in, ik houd er van om met mensen te spreken en te spelen. Eén-op-één kan ik best verlegen zijn, maar wanneer ik op het podium sta en een rol speel, valt die onzekerheid weg.
Anel: Ik ben niet bang of zo. Ik heb er eigenlijk vooral zin in. Mijn moeder en kleine zusje komen kijken, dus dat vind ik ook erg leuk.
Hoe blijf je jezelf in een wereld vol verwachtingen?
Valentina: Ik denk dat het belangrijk is om een goede basis te hebben. Vanaf dat punt kun je jezelf verder ontwikkelen. Vervolgens transformeer je door je omgeving en ervaringen. Dat gebeurt, sowieso. Ik vergelijk het met een boom. Die boom moet groeien. De kern van de boom blijft hetzelfde, maar door zijn omgeving ontwikkelt de boom zich en wordt zijn groei beïnvloed. Door invloeden van buitenaf krijgt de boom vorm. Zo denk ik over het leven, en ook over de voorstelling.
Anel: Ik heb daar toevallig pasgeleden nog over nagedacht. Ik bedacht mij toen dat ik altijd mijzelf ben en mij niet zomaar laat veranderen. Ik ben Anel, 17 jaar en ik blijf wie ik ben. Ik verander niet, ook al verwacht iemand dat wel van mij. Ik ben toch geen robot? Ieder mens is een individu en ik ook.
De leerlingen van het ISK-project staan 3 en 6 maart in de Studio van Theater Rotterdam locatie Witte de With. Voor tickets en meer info, klik hier.