Productie­huis Theater Rotterdam

Zooming in on Loss

Woensdag 16 december, 20.15 uur (24 uur beschikbaar)

Zooming in on Loss is tweede voorstelling uit de triptiek The Memory Loss Collection. Zooming in on Loss focust op de interne strijd, het verlies en de relatie tussen het individu en zijn sociale omgeving. Woede en frustratie, verdriet en pijn, berusting en onverschilligheid worden belicht in een mozaïek van emoties.

Zooming in on Loss speelt zich af in een compacte ruimtelijke installatie waarmee Ann Van den Broek kiest voor het rauwe experiment. Grenzen worden opgezocht, bewegingsvrijheid ingeleverd, intensiteit gewonnen. Een multidisciplinaire voorstelling waarin performance, geluid, tekst, video en emotionele uitdrukkingen samenvloeien. Helderheid wordt voorgoed weggevaagd door een staat van desoriëntatie, verwarring, chaos en waanzin.

“Zooming in on Loss over dementie komt hard binnen.” (Het Parool)

Deze vrouw is woedend. Maar bang om boos te zijn omdat ze een vrouw is. Deze vrouw wil STERF ALLEMAAL schreeuwen. Maar fluistert ''ik begrijp het niet''. Deze vrouw beoefent vechtsport omdat ze zichzelf wil bewijzen. Agressie. Competitie. Winst. Deze vrouw vraagt zich af waarom in deze maatschappij vrouwelijke eigenschappen minderwaardig zijn aan mannelijke eigenschappen. En waarom mannelijke eigenschappen “mannelijke" eigenschappen zijn.

Deze vrouw vraagt zich af waarom de wereld om haar heen man is. Man. Man. Man. Overal waar ze kijkt ziet ze de witte man. President, directeur, minister, superheld. Man. Deze vrouw heeft de witte, mannelijke maatstaven, beeldvorming en ‘male gaze’ geïncorporeerd in haar zijn. Deze vrouw is kind van een systeem waar ze niet langer in gelooft. 

In deze soloperformance poogt Merel Severs zowel in taal als in beweging te definiëren wat man zijn is om zo de diepgewortelde stereotypen van het man zijn zichtbaar en de beperking die daaruit voortkomt invoelbaar te maken.

Deze vrouw is woedend. Maar bang om boos te zijn omdat ze een vrouw is. Deze vrouw wil STERF ALLEMAAL schreeuwen. Maar fluistert ''ik begrijp het niet''. Deze vrouw beoefent vechtsport omdat ze zichzelf wil bewijzen. Agressie. Competitie. Winst. Deze vrouw vraagt zich af waarom in deze maatschappij vrouwelijke eigenschappen minderwaardig zijn aan mannelijke eigenschappen. En waarom mannelijke eigenschappen “mannelijke" eigenschappen zijn.

Deze vrouw vraagt zich af waarom de wereld om haar heen man is. Man. Man. Man. Overal waar ze kijkt ziet ze de witte man. President, directeur, minister, superheld. Man. Deze vrouw heeft de witte, mannelijke maatstaven, beeldvorming en ‘male gaze’ geïncorporeerd in haar zijn. Deze vrouw is kind van een systeem waar ze niet langer in gelooft. 

In deze soloperformance poogt Merel Severs zowel in taal als in beweging te definiëren wat man zijn is om zo de diepgewortelde stereotypen van het man zijn zichtbaar en de beperking die daaruit voortkomt invoelbaar te maken.

De meesten van ons worden het liefst gerustgesteld met goede berichten over de wereld, de belofte dat we deugen en het geloof dat er nou eenmaal ‘een paar rotte appels’ bestaan. Kortom: dat we in essentie goed zijn. Maar wat nou als goed en kwaad niet bestaan en er slechts mechanismes zijn waar we in kunnen trappen en groepsprocessen waar we ons in kunnen verliezen? De voorstelling HAAT geeft een inkijkje in de gevaren en verlokkingen die sluimerend op de loer liggen.

In HAAT wordt - geïnspireerd door onder andere Philip Zimbardo's Stanford prison experiment- zichtbaar hoe groepen door maatschappelijke processen steeds weer herschikt worden, tot er mensen buiten de boot vallen. Deze outsiders worden in al hun radicaliteit aan het woord gelaten, om erachter te komen of die radicale woede niet ook in elk van ons sluimert. Hoe dun is de huid van onze beschaafdheid en onder welke omstandigheden kookt ons bloed al snel van woede? Met humor, nieuwsgierigheid en scherpe vragen wordt in HAAT een poging gedaan om de wortels ervan bloot te leggen.   

De meesten van ons worden het liefst gerustgesteld met goede berichten over de wereld, de belofte dat we deugen en het geloof dat er nou eenmaal ‘een paar rotte appels’ bestaan. Kortom: dat we in essentie goed zijn. Maar wat nou als goed en kwaad niet bestaan en er slechts mechanismes zijn waar we in kunnen trappen en groepsprocessen waar we ons in kunnen verliezen? De voorstelling HAAT geeft een inkijkje in de gevaren en verlokkingen die sluimerend op de loer liggen.

In HAAT wordt - geïnspireerd door onder andere Philip Zimbardo's Stanford prison experiment- zichtbaar hoe groepen door maatschappelijke processen steeds weer herschikt worden, tot er mensen buiten de boot vallen. Deze outsiders worden in al hun radicaliteit aan het woord gelaten, om erachter te komen of die radicale woede niet ook in elk van ons sluimert. Hoe dun is de huid van onze beschaafdheid en onder welke omstandigheden kookt ons bloed al snel van woede? Met humor, nieuwsgierigheid en scherpe vragen wordt in HAAT een poging gedaan om de wortels ervan bloot te leggen.   

De meesten van ons worden het liefst gerustgesteld met goede berichten over de wereld, de belofte dat we deugen en het geloof dat er nou eenmaal ‘een paar rotte appels’ bestaan. Kortom: dat we in essentie goed zijn. Maar wat nou als goed en kwaad niet bestaan en er slechts mechanismes zijn waar we in kunnen trappen en groepsprocessen waar we ons in kunnen verliezen? De voorstelling HAAT geeft een inkijkje in de gevaren en verlokkingen die sluimerend op de loer liggen.

In HAAT wordt - geïnspireerd door onder andere Philip Zimbardo's Stanford prison experiment- zichtbaar hoe groepen door maatschappelijke processen steeds weer herschikt worden, tot er mensen buiten de boot vallen. Deze outsiders worden in al hun radicaliteit aan het woord gelaten, om erachter te komen of die radicale woede niet ook in elk van ons sluimert. Hoe dun is de huid van onze beschaafdheid en onder welke omstandigheden kookt ons bloed al snel van woede? Met humor, nieuwsgierigheid en scherpe vragen wordt in HAAT een poging gedaan om de wortels ervan bloot te leggen.   

De meesten van ons worden het liefst gerustgesteld met goede berichten over de wereld, de belofte dat we deugen en het geloof dat er nou eenmaal ‘een paar rotte appels’ bestaan. Kortom: dat we in essentie goed zijn. Maar wat nou als goed en kwaad niet bestaan en er slechts mechanismes zijn waar we in kunnen trappen en groepsprocessen waar we ons in kunnen verliezen? De voorstelling HAAT geeft een inkijkje in de gevaren en verlokkingen die sluimerend op de loer liggen.

In HAAT wordt - geïnspireerd door onder andere Philip Zimbardo's Stanford prison experiment- zichtbaar hoe groepen door maatschappelijke processen steeds weer herschikt worden, tot er mensen buiten de boot vallen. Deze outsiders worden in al hun radicaliteit aan het woord gelaten, om erachter te komen of die radicale woede niet ook in elk van ons sluimert. Hoe dun is de huid van onze beschaafdheid en onder welke omstandigheden kookt ons bloed al snel van woede? Met humor, nieuwsgierigheid en scherpe vragen wordt in HAAT een poging gedaan om de wortels ervan bloot te leggen.   

Maar dan krijgt hij van een oudtante Het waarom beantwoord in handen. Een door G.G.T. Rustwijk geschreven theatertekst die hij op 19 juni 1911 voordroeg als onemanshow in het Thalia Theater te Paramaribo. Beoogd publiek was een Welvaartscommissie uit Nederland waarvoor hij in vragen en verzen de onmenselijke wantoestanden, waarin het gros van de Surinamers verkeerden, zou aanklagen. Wanneer hij zijn nicht en theatermaker Nina de la Parra het begin van het stuk voordraagt, beseffen ze meteen dat ze Rustwijk moeten huldigen met een eigen onemanshow.

 t goede gedaan waar uw hart het gebied;
‘t schoone vertolkt, waar uw geestdrift het ziet
en nooit gevraagd, in geen enkel geval,
wat er de wereld van oordelen zal.

In Het waarom beantwoord doet Mathieu verwoede pogingen G.G.T. Rustwijk en zijn TED Talk opnieuw tot leven te wekken. Via het verhaal over zijn zoektocht, doorspekt met verzamelde krantenartikelen, foto’s, schilderijen én audiofragmenten waarin zijn familieleden een stem krijgen, roept hij het verleden op. Dit leidt tegelijkertijd tot vragen over zijn identiteit in het Nederland van nu, waarin hij de éne keer als ‘Surinamer’ bestempeld wordt en de andere keer voor ‘Brabantse jongen’ moet doorgaan.

Afgelopen Keti Koti publiceerde De Correspodent een verhaal van Mathieu Wijdeven en Miguel Heilbron over de afschaffing van de slaverijn en de toespraak van G.G.T. Rustwijk. Lees of beluister het hele stuk via De Correspondent.