Superdrum

Op een podium staat de Superdrum: een monsterlijke constructie van honderd 
trommels, bespeeld door gerecyclede materialen uit autowrakken. Van piepende 
ruitenwissermotortjes tot tikkende schakelaars. Hier voert de machine de beat aan, 
terwijl actrice Jacobien Elfers, als laatste mens, probeert door te geven wat dreigt te 
vervagen. Hoe klonk het begin? Hoe klinkt het einde? En vooral: hoe blijft ons verhaal 
bestaan als er niemand meer is om het te vertellen?

SUPERDRUM is een poëtische voorstelling over menszijn, vergeten, langzaam denken
en de wijsheid van niet alles weten. De Veenfabriek en Touki Delphine leggen allerlei 
scheppingsverhalen naast elkaar, van Swahili-mythen tot half onthouden 
Scandinavische sagen. Op het ritme van de Superdrum denderen we door de tijd. Van 
de natuurlijke - naar de kunstmatige evolutie. En van de eerste - naar de laatste mens.
Zij zegt: “Je weet nog niet alles. Je kan nooit alles weten. Je weet niet hoe we zijn
ontstaan. Je weet niet welke dingen ik ben vergeten.” De machine zegt: “vertel het me
dan.