OEI.

Het was bijzonder dat Oei in de studio van haar vader werkte en gedijde. Vrouwen werden daar zelden toegelaten. Sowieso komt Oei in de verhalen en legendes, die ondanks haar bestaan in de anonimiteit wel degelijk over haar de ronde doen, naar voren als een kleurrijk en eigenzinnig figuur.

Ze werkte en leefde in de schaduw van haar beroemde vader. Veel werken die aan Hokusai worden toegeschreven zijn vermoedelijk van haar hand. Als kind werd ze door haar vader meegenomen naar bordelen om geisha’s en kabuki-acteurs te tekenen. Ze kon eten als een bootwerker en drinken als een tempelier (een paar van de werken die ze wel signeerde, ondertekende ze met ‘Juffrouw Teut’). Haar collega’s hadden moeite met haar, omdat ze ‘zich gedroeg als een man’ en ze had een bloedhekel aan koken en schoonmaken. ‘Waarom zou ik schoonmaken als ik dit heb?’ zei ze dan, waarbij ze triomfantelijk haar penseel omhoog hield.

In de studio was het een bende omdat vader en dochter allebei niet van opruimen hielden: de grond lag er bezaaid met de verpakkingspapieren van de maaltijden die ze lieten bezorgen. Haar huwelijk hield geen stand, niet alleen omdat ze de vanzelfsprekende huiselijke plichten verzaakte maar ook omdat ze te veel kritiek had op haar man die eveneens schilder en tekenaar was. Ze ging terug naar haar vader die ze adoreerde en tegelijk vrolijk kon bespotten, omdat zij beter vrouwen (en vooral vrouwenhanden) kon tekenen dan hij (wat hij trouwens met haar eens was). Ze verzorgde hem tot zijn dood, waarna zij zelf in de mist van geschiedenis verdween.

"Toneelvoorstelling over de Japanse kunstenares Oei: was zij de schepper van de beroemde ‘Grote golf van Kanagawa’? Wie heeft het beroemde schilderij ‘De grote golf van Kanagawa’ (1830) gemaakt? De Japanse kunstenaar Hokusai, zijn dochter Oei – of allebei? Het toneelgezelschap ’t Barre Land maakte een voorstelling over dochter-vaderbinding en het kunstenaarschap." - NRC

"Spookschilder Oei komt voor even terug tot leven in lyrische Tanka" - Theaterkrant 

Over 't Barre Land
't Barre Land is een gezelschap van toneelspelers. Uit liefde voor het repertoire onderzoekt 't Barre Land hoe het vrolijk verwarrende en vernieuwende potentieel van het repertoire in deze tijd ten tonele kan worden gebracht. Tot dat repertoire behoort alles wat opgeschreven is: kladboekjes, clownsacts, klassieke romans of onbekende toneelteksten – een onuitputtelijke inspiratiebron uit verschillende periodes en plekken. Sinds de oprichting in 1991 opereert 't Barre Land in de traditie van de toneelspelerscollectieven, d.w.z. autonoom en zonder hiërarchie, vanuit het naïeve plezier in het samen maken van voorstellingen, wat inmiddels tot een politiek statement is verworden.

Erik Bindervoet vertaalde (samen met Robbert-Jan Henkes) verschillende stukken voor 't Barre Land: Hamlet, De laatste dagen der mensheid en King Lear. Musicus en gitarist Stef van Es maakte en speelde muziek in de voorstellingen 1991 en Leonce Lena Liebelei.