We Don’t Live Here Anymore

Marijke Schermer schreef op verzoek van Jakop de nieuwe theatertekst We Don’t Live Here Anymore. In de voorstelling horen we de dialogen als voice-over van de personages terwijl de performers in Ahlboms unieke bewegingstaal uitdrukking geven aan hun innerlijke emoties. 
  
Het gevoelsleven van de personages wordt gevisualiseerd door de (lichamen van) de spelers terwijl we luisteren naar hun gesprekken. Wat wordt er gezegd, en waarover wordt gezwegen?

Pers

In een filmische stijl vol suspense geeft Jakop Ahlbom Company het thema overspel een nieuwe dimensie. - Theaterkrant 

'Vooral het eerste uur is een behoorlijk verbluffende ervaring. In een strak, ietwat steriel decor, twee appartementen met een tweezitter als verbindend element (of is het juist een afscheiding?), stuurt Ahlbom je alle kanten op. ‘So happy together’ zingen de acteurs opeens live. Hun breekbare stemmen contrasteren met de vrolijke tekst en kondigen de komende misère al aan.' - het Parool

'Mooi is dat Silke Hundertmark als Mary, Gwen Langenberg als Anna, Renato Bertolino als William en Reinier Schimmel als George qua uiterlijk fraai samenvallen met de levensfase van hun personages, maar ondertussen in hun nerveuze, elastische bewegingen onuitgesproken verwachtingen en teleurstellingen knap laten doorschemeren.' - ★★★ de Volkskrant

'Heel eerlijk, het gaat thuis wel heel veel over werk' - interview en fotoreportage Jakop Ahlbom en Silke Hundertmark in Elegance

Inspiratiebronnen voor deze voorstelling waren de novelles We Don’t Live here Anymore en In the bedroom van Andre Dubus, de roman Revolutionary Road van van Richard Yates, de gelijknamige film van John Curran, de film Closer van Mike Nichols en Husbands and Wives van Woody Allen. 
  
We Don’t Live Here Anymore is een stuk over verborgen waarheden en de onrust die ontstaat wanneer eerder gemaakte keuzes beginnen te knellen. De personages bevinden zich op een breekpunt, waarin ze zichzelf en hun verlangens opnieuw bevragen. In plaats van te berusten in wat is, zoeken ze naar wat nog kan zijn. Dit poëtische stuk daagt zowel onze ratio als onze verbeeldingskracht uit. Het laat ons de pijn, twijfel en kracht voelen van geliefden in transformatie. 

De Engels gesproken dialogen fungeren als de soundtrack van de voorstelling.