Weduwe Ljoebov Ranjevskaja keert terug uit Parijs naar het ouderlijk landgoed in Rusland met de prachtige oude kersentuin. Haar terugkeer is beladen. Een paar jaar geleden vertrok ze naar het buitenland; haar man had zich doodgedronken en haar zoontje was gestorven. Dochter Anja heeft haar overgehaald om terug te keren en de confrontatie met haar herinneringen aan te gaan.
De kersentuin dreigt te worden verkocht en het huis te worden afgebroken. Op het landgoed komen dan buitenverblijven – allemaal om Ljoebovs schulden af te betalen. Ljoebov hoopt op een oplossing, maar blijft geld uitgeven, niet in staat de feiten onder ogen te zien. Uiteindelijk komt de kersentuin in handen van huisvriend Lopachin. Hij is een boerenzoon die zich heeft opgewerkt; zijn ouders hebben nog als lijfeigene op het landgoed gewerkt. Lopachin, de verlosser, bevrijdt Ljoebov van haar schuld. Met Ljoebov portretteert Tsjechov de moderne mens als een nomade die vervreemdt van zijn oorsprong en zijn verleden. En die daar te makkelijk afscheid van neemt.
Voor Johan Simons is het werk van Tsjechov een late ontdekking; pas in 2013 regisseerde hij Oom Wanja bij de Münchner Kammerspiele. Met veel succes.
Luister hier het telefonisch interview over De Kersentuin (1ste deel) van Chantal Pattyn (Radio Klara) met Johan Simons.
NB. Deze voorstelling is onderdeel van de Gentse Week. Een feestelijke week met het allerbeste theater (en bier!) uit Gent. Met een kaartje voor De kersentuin, koopt u voor slechts €5,- een kaartje voor een andere voorstelling in de Gentse week.
------------------------------------------
De pers over De Kersentuin
"Simons analyseert en dissecteert als nooit tevoren. Gevolg is een bijna ondragelijk intense ‘De kersentuin’. Er is echter ook troost, die bij Simons naar aloude gewoonte uit de muziek opwelt. Visueel wordt het leed dankzij de uitnemende cast efficiënt uitvergroot, terwijl de soundtrack al het lijden als een warme mantel omvat" (Cutting Edge)
"De interessante visie die Simons met zijn bewonderenswaardige cast van spelers uitdraagt, is er een van volkomen ontheemding". (NRC Handelsblad)
"Voor een verderlichte Tsjechov, waarin het menselijk onvermogen baadt in zachte melancholie, ben je bij Johan Simons niet aan het juiste adres. In zijn kersentuin heerst een sinistere ondergangsstemming". (De Standaard)
'De Kersentuin' is schouderbreed theater waar je het bij momenten, letterlijk, benauwd van krijgt. De oogkleppen die de personages dragen en de drang om alles zelf op te lossen, en uit de financiële put te klimmen, zijn mooie metaforen voor het individualisme van deze tijd. (Het Nieuwsblad)
"Het concept is zo opgebouwd dat de spelers nauwelijks bewegingsruimte hebben. Wat de patsituatie van het droeve verhaal maar versterkt. Panelen in alle mogelijke maten en gewichten leunen tegen elkaar. Het tekent het verval van het huis. Slechts een kruk en een kinderschoolstoeltje rest er de bewoners, om enerzijds even op adem te komen en anderzijds het geklaag te versterken. In dit bizar decor acteren de spelers op een wijze die doet denken aan het einde van de stomme film, met veel schaduwspel, en de gesproken film, met slapstick en overacting. Waarmee Johan Simons terugkeert naar wat Tsjechov wilde: een komedie". (Knack Focus)
"Johan Simons regisseerde ‘De kersentuin’ van Anton Tsjechov en maakte een voorstelling die tot de essentie kwam. De essentie die Tsjechov zelf voor ogen had. En dat met de hulp van een fenomenale cast.(…) De spelers weten perfect waar ze naartoe gaan, ze hebben een concreet doel voor ogen. Elke uitspraak hoe absurd en van de pot gerukt, is onmisbaar voor het geheel. Elke hoge inzet van een personage stimuleert die van de andere. Een gouden regel bij het acteren waarvan hier maximaal gebruik wordt gemaakt ". (Tumult)
______
EXTRA
Voorafgaand aan de voorstelling De kersentuin op zaterdag 9 januari kun je om 19:15 een gratis inleiding door Annemiek Geel bijwonen in de Erker.
