Dit zijn de namen

Een groep vluchtelingen, achtergelaten door mensensmokkelaars, probeert het beloofde land te bereiken. De tijd verstrijkt, ontbering en honger nemen toe. Die honger drijft de groep ertoe iemand uit hun gezelschap te vermoorden. Met zijn hoofd als heilig object bereiken ze een gecorrumpeerde, verarmde stad.

Politiecommissaris Beg onderzoekt de zaak. Voor de vluchtelingen is de moord geen individuele, maar een collectieve daad, én de kiem van een nieuwe religie. Beg leidde tot dan toe het bestaan van een kleine corrupte ambtenaar, maar ziet nu een verhaal dat mogelijk nog zin geeft aan zijn leven. In het verhaal van de vluchtelingen herkent hij echo’s uit het Oude Testament. Wanneer de vrouw uit de groep een kind baart, doet hem dat ook ergens aan denken.

In Tommy Wieringa’s roman Dit zijn de namen (2012) hebben klassieke samenlevingsmodellen hun vorm verloren. Het afbrokkelen van de bestaande denkkaders vraagt om nieuwe samenlevingsvormen. Dat leidt tot de vraag: moet een samenleving eerst worden ontdaan van zijn illusies voordat er weer ruimte ontstaat voor empathie, zorg en medelijden?

------

De pers over Dit zijn de namen

" Een heldere voorstelling, die levenslust en zelfs lol uitstraalt, ook als pijnlijke zaken aan bod komen." - De Volkskrant

" Heel intrigerend. Heel interessant. Heel actueel ook." - Klara

" Het stuk is hondstrouw aan het boek en houdt ook vast aan de puurheid van Wieringa. Geen woord te veel in zijn roman. Geen rekwisiet te veel in het stuk. Als het groepje vluchtelingen meerstemmig en a capella Händel zingt, omdat ook een geluidsinstallatie er te veel aan zou zijn, raakt dat als een dolk in het hart. Omdat ze met niets toch zoiets moois doen." – Het Nieuwsblad

" Uit de voorstelling spreekt een diep denken over afkomst en ervan afgesneden zijn, over de gruwelijke overlevingsdrang om toch ergens thuis te komen. Die suggestieve diepgang ligt voorral aan de sterk visuele regie van de Duitse gastregisseur Philipp Becker. Hij plaatst zijn acteurs als losse atomen op een leeg hellend vlak, als blanco identiteiten die schuiven tussen hun rollen zoals ze over de scène schuifelen. (…) het slotbeeld is, na alle woorden, nog het sterkst. Vijf mensen gehurkt, als konijnen in de berm. Ze wachten. Zij hebben de tijd. Ineens lijkt de muur achter hen een golf te worden." - De Standaard

"Alle lof voor Steven Van Watermeulen, die een sterke Pontus Beg neerzet. Zeer genietbaar is Mark Verstraete als rabbi Zeder. De Est Risto Kübar verdient een pluim voor zijn beheersing van het Nederlands en zijn frisse vertolking van De Jongen." – De Morgen

Interview frank Focketyn: ‘Een groot, wijs kind’ (De Morgen, 2 januari): “'Eigenlijk is Frank een groot wijs kind.' zegt Peter Verhelst, schrijver en regisseur, vriend en collega. 'Enerzijds hangt hij graag de onnozelaar uit, dan verzint hij een woordspelletje en weet hij van geen ophouden. Of vertelt hij bloedserieus een heel verhaal over hoe hij 's ochtends tijdens zijn ochtenlijke duik in zijn zwemvijver heeft zitten praten tegen een kikker. Hij is de enige van wie je zoiets moeiteloos pikt.'” Lees hier verder
 

Interview Tommy Wieringa en Philipp Becker: ‘Hoop is wat mensen in bootjes doet stappen’ (De Morgen, 16 januari): 'Ik heb bewust geen tijd en plaats genoemd in het boek. Het verhaal speelt zich af buiten tijd en ruimte. Het draait rond ruimte in letterlijke én figuurlijke zin. Over de ruimte die de personages moeten zien door te komen, maar ook over de ruimte die ze nemen om een beter bestaan te vinden.' - Tommmy Wieringa. 'Het is een verhaal over het recht om gered te worden, waarin mensen zich vragen stellen over hun menselijkheid. Dat is een rode draad die door onze theatergeschiedenis loopt, en daarom lijkt het theater mij de perfecte manier om dit verhaal te vertellen.' - Phillipp Becker. Lees hier verder

-----------
EXTRA

Voorafgaand aan de voorstelling Dit zijn de namen op zaterdag 20 februari kun je om 19:15 een gratis inleiding bijwonen in de Erker.

HET LAATSTE WOORD

Na afloop van de voorstelling kun je, onder het genot van een wijntje en een nootje, aanschuiven bij het laatste woord. Samen met andere toeschouwers vertel je wat je hebt gezien en hoe het je heeft geraakt, of juist niet. Het woord is aan jou!