In februari naar
Theater Rotterdam

In den beginne waren er verhalen. Een hele stoet. Afkomstig van het internet, weggestroomd uit boekenkasten, ontsproten aan de fantasie. Te midden van al die anekdotes is daar plots het verhaal van een enkeling: Roelof de Koning, in dit geval. Dierenarts. Hij leeft het leven dat wij allen leiden – hij wordt geboren en hij sterft. Daartussendoor groeit hij op en door en krimpt ten slotte in tot zakformaat.  

P.C. Hooft-prijswinnaar Tonnus Oosterhoff schreef volgens pers en publiek een “absoluut droomboek”. Nu slaan ’t Barre Land en De Nwe Tijd de handen ineen om het te vertalen naar een lichtgevende vertelling vol humor, liefde en mededogen. 

Terwijl de grens tussen dier en mens, mens en robot, fantasie en feit steeds meer vervaagt, wagen zij zich onbevreesd aan de grote vraag: wat is de waarde van een mensenleven? Of om de woorden van de dichter Lucebert te lenen: zijn wij iets anders dan een kruimel op de rok van het universum? 

Sommige mensen houden een vuur brandend in een toren. Te midden van de woeste oceaan, in weer en wind, met gevaar voor eigen leven. Alleen maar opdat anderen veilig thuis geraken. 
Maar wie loodst hen doorheen het woelig water naar een veilige haven, als ze oud of moe of ziek zijn? En wat als iedereen hen vergeten is? Hoe lang houd je het vuur in de toren en het vuur in je hart brandend? 

Michai Geyzen maakt opnieuw een voorstelling voor jonge kinderen. Dit keer inspireert hij zich op het fascinerende, vaak geromantiseerde beroep van de vuurtorenwachter: moedige mannen - of vrouwen – die bereid zijn extreme eenzaamheid en zware stormen te verduren. Rare snuiters, gestrand tussen wal en schip, overgeleverd aan de natuurelementen en aan elkaar.

Vuur/toren wordt net als Über-ich (2014) en De Passant (2017) een visuele, dynamische, dansante en tragikomische voorstelling over de drie laatste vuurtorenwachters ter wereld die door iedereen vergeten zijn. Drie wachters die de grond onder hun voeten verliezen als ze in de armen lopen van het enige wezen ter wereld dat hen bleef koesteren. De zee. 

Click here for English

Monumenten bevinden zich op de drempel tussen kunst en politiek. Al eeuwenlang wordt kunst ingezet om de glorie van de natie, haar grote leider en diens politieke ideologie te versterken. De beeltenissen van figuren als Lenin, Hitler, Mao, Stalin of Leopold II zijn deel van het collectief geheugen. Ze zijn een fysieke weergave van een bepaald regime, een specifiek tijdsgewricht, een ideologie. Stilzwijgend, maar dominant aanwezig in het straatbeeld, gelden ze als reminders aan de macht die hen daar plaatste. Standbeelden zijn er voor de eeuwigheid, onveranderbaar, in materialen die een natie moeiteloos overleven. Of in sommige gevallen zelfs in materialen die het trauma van het gerepresenteerde in zich dragen. Zoals het koper dat werd gebruikt voor een buste van Leopold II rechtstreeks uit de Congolese mijnen kwam. Julian Hetzel graaft zichzelf in in de materie en pakt daarbij de onveranderlijkheid van de beelden en de complexiteit van hun grondstoffen aan.

Door de samenwerking met o.m. Kristien De Proost (waarmee hij eerder samenwerkte in All Inclusive) en Brussels-Congolees theatermaker & rapper Pitcho Womba Conga, werd de urgentie van de link met het postkoloniale België snel duidelijk. (Al gaat de voorstelling zeker niet alleen over Belgische koloniale geschiedenis.) Mount Average stelt verworven rechten, tradities, privileges en rijkdom, ideologieën en totalitaire ideeën in vraag, aspecten die elke (postkoloniale) maatschappij met zich meedraagt. Het trauma van het verleden werd lang weggestopt, maar we kunnen er niet langer omheen. In deze voorstelling gebruikt Julian Hetzel de bustes van historische figuren, heersers, tirannen, dictators, als bronmateriaal om dat statische verleden te deconstrueren en het daarna te herwerken, fluïde te maken. Ze worden geschaafd en tot stof vermalen, en na het toevoegen van vloeistoffen nemen ze ook letterlijk een flexibele vorm aan. Performers en publiek verwerken de materie uiteindelijk tot iets nieuws. Op die manier wordt het verleden niet uitgewist, maar gedeconstrueerd en herschikt tot een flexibel nieuw geheel. De toekomst zal vloeibaar zijn.

Julian Hetzels performances zijn pogingen om de wereld te ontrafelen, terwijl hij strategieën probeert aan te reiken om ze te kunnen transformeren. In zijn werk geeft hij speculatieve methodes die ons zowel met de trauma’s van het verleden, als met de uitdagingen van het heden leren om te gaan. Hands on, dit keer. 

Mount Average is een logische volgende stap in Hetzels belangwekkende oeuvre. Ook in zijn vorige voorstellingen is de link tussen destructie en kunst duidelijk aanwezig, denk aan The Automated Sniper waarin met een paintballgeweer vanuit oorlogsgebied in een galerie werd geschoten. In Schuldfabrik werd van liposuctievet nieuwe zeep gemaakt, in All Inclusive van oorlogspuin kunst. Dit keer vermaalt Julian Hetzel dictators tot pulp om ze een zinvolle nieuwe invulling te geven. De toekomst ligt in onze handen.

Mount Average is een performatief parcours, waarbij per tijdsslot van 10 minuten 4 mensen binnen kunnen. De totale duur is 70 min. 

Go to English text

In FRAMED is een grote rol weggelegd voor video. Conny Janssen werkt daarvoor samen met decorontwerper Thomas Rupert en filmmaker Davide Bellotta. Een LED-scherm van 33 m2 representeert als een abstract schilderij de huid van de stad. De getoonde filmbeelden dienen als lichtbron en gevoelssensor voor de avontuurlijke groep dansers bestaande uit jong talent en bekende gezichten. De muziek in FRAMED is een gevarieerde soundtrack die zich beweegt tussen kristalheldere klassieke muziek en filmisch stadse soundscapes.

"Met FRAMED zien we verschillende levens in de stad: ieder in zijn eigen ritme en routine, ieder met zijn eigen verlangen. We creëren een associatieve wereld, een mozaïek van fragmenten waarin de figuren voorbijtrekken, ronddwalend in hun eigen gedachten. Juist in deze tijd, waarin we geïsoleerder leven dan we misschien willen, laten we zien dat iedereen op zijn eigen manier omgaat met het gevoel dat achter onze dagelijkse levens schuilt."  – Conny Janssen

Over Conny Janssen
Conny Janssen presenteert pure dans die is ingekleurd met een menselijke touch. Janssen kiest ook nu voor dansers met een uitgesproken karakter die op het toneel staan als mensen van vlees en bloed. Breekbaar, strijdbaar en gepassioneerd. Het motto van de choreograaf luidt: in een wereld die steeds harder en onmenselijker wordt, moeten we ruimte maken voor persoonlijke verhalen. 

De Nieuwe Laura is een onnadrukkelijk feministisch pamflet, een midlife pauze, een afscheidsvoorstelling en een overzichtstentoonstelling. Ja allemaal ja!             

“…in de rust en de ruimte die de pandemie ons geeft schreef ik met plezier en liefde een voorstelling over theater en de echte wereld. Hoe meer ik dacht dat de voorstelling niet door zou gaan hoe meer plezier ik kreeg in het maken. Elke dag dat ik niet gebeld werd met de vraag "hoeveel bossen bloemen wil je op de première...?" werd het beter. Het is een liefdesverklaring aan niet essentiële dingen die van belang zijn, aan de plekken waar je even pauze kunt nemen, aan de mensen die je doen denken “let maar niet op mij”... aan het publiek en en en.. een viering van het woord EN.”

Na een memorabele pre-première reeks in een gekraakt Frascati, waarin van Dolron één-op-één voorstellingen speelde voor diegene die van essentieel belang zijn in deze veranderende wereld: de journalisten, komt De Nieuwe Laura naar uw theater zodra het mag.

Over Laura
Laura van Dolron creëerde een eigen genre, stand-up filosofie. Al jaren zoekt ze naar actualiteit in de maatschappij en in de theaterzaal. Ze ging de afgelopen jaren het theater uit en de wereld in. Daarvan brengt ze verslag uit. Liefst live en zonder voorbedachte rade.

Hij loopt de kamer in en ziet dat zijn moeder tranen wegveegt. “Mam… wat is er?!” Zijn moeder kijkt hem aan en lacht plotseling. “Niks, lieverd!” Noa snapt het niet. De radertjes in zijn detectivebrein draaien op volle toeren. Zijn moeder liegt, dat is duidelijk. Hij heeft een zusje en ze is verdwenen. Waar kan ze zijn? Natuurlijk! Er is maar één mogelijkheid: het doucheputje. Die levensgevaarlijke plek in de badkamer. Altijd geweten dat daar iets mis mee was. Zijn zusje is weggespoeld en hij moet haar redden.

Samen met zijn onzichtbare vriend Priem trekt Noa moedig de magische wereld onder het doucheputje in. Daar blijken wonderlijke wezens te wonen. Maffe figuren die niet te vertrouwen zijn. Die zingen als ze boos zijn en huilen als ze blij zijn. Noa besluit om zelf alleen maar de waarheid te spreken. Dat is de enige manier om de liegende beesten te verslaan en zijn zusje te vinden. Of heb je zo nu en dan een leugentje nodig om je doel te bereiken?

Geïnspireerd op het werk van filmmaker Hayao Miyazaki (o.a. bekend van Spirited Away) regisseert Ada Ozdogan een nieuwe tekst van Daniël van Klaveren vol onverwachte wendingen en droomachtige situaties. Een opzwepende, muzikale voorstelling over een dapper kind op zoek naar de waarheid in een wereld waarin niets is wat het lijkt.

Met het gloednieuwe Scala kiest Krisztina de Châtel voor de context van het wereldtoneel waar oorlog, polarisatie en geweld diep ingrijpen in het lot en leven van vrouwen. De Châtel daagt haar danseressen uit om op een metershoge, draaiende trap te strijden voor hun evenwicht. De trap is ontworpen door De Châtel. Van scenograaf Theun Mosk komt het idee de trap te laten bewegen. In repetitieve patronen bewegen de vijf danseressen over de treden, op zoek naar zekerheid en rust die de kolkende wereld niet biedt.

In haar nieuwe choreografie Arise toont Astrid Boons ons het persoonlijke perspectief waarbij de aan vrouwen opgelegde sociale en maatschappelijke verwachtingen bepalen welke ambities passend zijn. Drie danseressen strijden met fysiek dwingende kaders. Kaders die uit niet meer bestaan dan licht. Intuïtief en zoekend vloeien en stollen de lichamen in de ruimte, tot ze langzaam hun kracht en fragiliteit onthullen.

De Châtel vroeg conceptueel grootmeester Theun Mosk voor de scenografie voor Scala. Verder werken het jonge designtalent Min Li (kostuums) en ervaren lichtontwerper Bernie van Velzen mee aan Feminale.

Astrid Boons is onmiskenbaar een belangwekkend talent. Krisztina de Châtel is al decennia de grande dame van de Nederlandse moderne dans én ondersteunde al vele talenten. Met deze samenwerking geeft zij opnieuw een impuls aan de ontwikkeling van de moderne dans in Nederland.

SAFE SPACE gaat over het zoeken van houvast, en over de angst voor het loslaten ervan.

We vinden in deze tijd houvast in een leven buiten onszelf , digitaal en draagbaar en doen er alles aan om langs angsten heen te scheren, in plaats van ze aan te raken. SAFE SPACE is een muzikale voorstelling voor drie lichamen en stemmen op zoek naar een manier om angsten te bezweren. Ik wil deze voorstelling maken om de herkenning , troost en hoop die mensen erin kunnen vinden. 

Abke Haring schrijft en regisseert deze poëtische muzikale performance en speelt hem samen met Ella Kamerbeek en Marlies Heuer. 

UIT SAFE SPACE:

om maar niet
te voelen
te realiseren
te weten
dat je te ver van jezelf
op een vreemde plek waar het koud is en donker
of juist heel heet en te licht
met een adem die ergens achter in je strot rent
en gedachten die in je voorhoofd tollen
jezelf in vragen bij elkaar houd

het zoeken naar een religie zonder god
een reden tot leven
zonder werkelijke connectie tot het zelf
de noodzaak aan houvast
en
het zoeken ernaar
op de verkeerde plek
namelijk
buiten
jezelf
want erbinnen
is angst

om erna te beseffen
dat je jezelf bent verloren
door het hooghouden
van een ander ik

De bewegingen zijn suggesties, geen expressies, in lijn met Debussy’s zoektocht naar ‘la musique immatérielle’. Eerder dan een onbuigzame realiteit te tonen, laten Gruwez en Chevalier een verbeelding ontstaan achter het gaas van de materie. 

Voor het eerst in haar carrière kiest Gruwez voor klassieke muziek. Na haar opleiding klassiek ballet vond ze vrijheid in de hedendaagse dans, met een bewegingstaal die inmiddels een referentie werd. Piano Works Debussy is in dat opzicht een bijzondere dialoog tussen een klassiek en een hedendaags kader, die zo ongeveer Gruwez’ choreografische parcours blootlegt. 

Lisbeth Gruwez: "Piano Works Debussy is een aquarel. Denk aan de luchtigheid van kleuren die in elkaar vloeien, even opdrogen, en dan opnieuw bevochtigd worden om nieuwe verbindingen aan te gaan. De muziek van Debussy bevloeit de dans en schudt het materiaal telkens opnieuw dooreen."

English

Music is the space between the notes

Piano Works Debussy is a duet between dancer Lisbeth Gruwez and pianist Claire Chevallier. Together they're in search of the space between the notes in the compositions of Claude Debussy, who fiddled around with the hegemony of rules.

Their movements are suggestions rather than expressions, in line with Debussy’s search for ‘la musique immatérielle’. Rather than evoking a steadfast reality, Gruwez and Chevalier install an imagination behind the gauze of the material. 

For the first time in her career Gruwez is getting involved with classical music. After her formation in classical ballet she found freedom in contemporary dance, gradually developing a language of movement that's referential by now. In this respect, Piano Works Debussy is a unique dialogue between a classical and contemporary framework that somehow uncovers her choreographical trajectory.

Lisbeth Gruwez: "Piano Works Debussy is an aquarelle. Think about the airiness of colours that flow in one another, dry for a while, and become moistened again to establish new connections. Debussy's music irrigates the dance and continually shakes up the material."

A: Een achtervolging?!?!?!?!?
B: Ja.
A: Met een eitje?
B: Ja.
A: Waar niemand aan mag komen?
B: Klopt.
A: Maar hoe en en wat…pfff…èn, èn, èn?
B: Meer kan ik er helaas niet over zeggen.

Twee droogkomische mimers bewaken de actieheld Eitje. Met minimale middelen en veel huis-, tuin- en keukenmagie toveren ze zichzelf, elkaar en het eitje weg. Gevaarlijk wordt het zeker, dus probeer dit ook thuis.