Jihad van Liefde

Jihad van Liefde is een muzikaal verhaal, gebaseerd op het gelijknamige boek. David Van Reybrouck tekende daarin het aangrijpende verhaal op van Mohamed El Bachiri. Deze metrochauffeur uit het Belgische Molenbeek verloor zijn grote liefde en moeder van zijn drie kinderen bij de terreuraanslag in de Brusselse metro op 22 maart 2016.

Als Marokkaan en moslim was hij in de ogen van sommigen een potentiële dader, maar hij liet zich niet meeslepen door de orkaan van meningen en mediageweld die direct na de tragedie volgde.

Het indrukwekkende boek en zijn inspirerende en hoopvolle oproep tot medemenselijkheid op televisie gaven uitdrukking aan zijn liefde, verdriet en veerkracht. 

De Meervaart brengt  in samenwerking met George & Eran Producties en het Amsterdams Andalusisch Orkest dit belangwekkende boek op het toneel. Gespeeld door acteur Mohammed Azaay, is Jihad van Liefde een rauwe, muzikale en inspirerende voorstelling over een gewone man die – getroffen door het noodlot – zichzelf tot een haast bovenmenselijke gedachte dwingt. Een man die haat bestrijdt met liefde en menselijk blijft terwijl hem iets onmenselijks is aangedaan. Een bijzonder verhaal over liefde, pijn en verzoening.

Iftar en gastspreker op 30 maart 

Om de oproep tot medemenselijkheid van Mohamed El Bachiri kracht bij te zetten zal er na de voorstelling van 30 maart een extra feestelijke editie van Boek op de planken plaatsvinden. Dit zijn programma’s waarbij we rondom voorstellingen geïnspireerd op een boek iets extra’s bieden.

Jihad van Liefde valt tijdens de Ramadan, daarom organiseren we een Iftar, een maaltijd die gedurende de vastenmaand na zonsondergang wordt gegeten. Er zal aandacht zijn voor de thema’s van identiteit en inspiratie. Ook is er ruimte en tijd voor gebed. Tijdens de maaltijd kun je in gesprek met elkaar en Khalid Amakran komt langs als gastspreker.

Iedereen is welkom. Ontmoet elkaar en verbreek het vasten. 

Khalid Amakran groeide op in het Rotterdamse Spangen van de jaren negentig. Vanaf de aanslagen op de Twin Towers, hij was toen 10 jaar, begreep hij dat zijn achtergrond er toe doet. En dat hij zich, als onderdeel van een geheel, moest verhouden tot gebeurtenissen waar hij geen invloed op had. Op zijn negentiende besloot hij zichzelf en anderen die zich ongehoord en ongezien voelden een stem te geven. Dit doet hij met portretfoto’s in de krant, door zelf plaats te nemen in jury's of te cureren voor musea. Eerder was zijn werk te zien in onder meer de Kunsthal, Het Nieuwe Instituut en TENT in Rotterdam en in het Stedelijk Museum Schiedam. Hij zit in de jury van de Zilveren Camera en zijn portretten verschijnen regelmatig in NRC Handelsblad.