English
With every major paradigm shift — such as the arrival of artificial intelligence — society feels its structures tremble and senses the need to reorganize itself. What will we become? What are we still? With each great discovery, we ask ourselves: are we moving forward or backward?
In ADORNO, the audience is carried by a group that advances and retreats in waves, like the very movements of history. How can we conceive of a human collective that, to define itself as such, would presuppose some degree of homogeneity, when among 8 billion individuals no two are alike? The smallest difference seems to impose itself like a prism that multiplies infinitely in order to produce singularity. Singularities that collide like waves toward one another in search of similarities.
Here, adornment evokes the trivial choices each of us makes — our little ornaments, whims, indulgences — even though, in Rio's Carnival, adornment may take on grand dimensions within a collective composition.
The scenes unfold in a dreamlike atmosphere, in a constant zoom in/zoom out, confronting what we perceive as most singular — our memory, our body, our affections (our internal tidal waves) — with an ideal of a possible society, or even with the blindness of the multitude.
Who takes part in the unfolding of history? Who is the subject of history? And of one’s own life?
In Portuguese, the word ADORNO (in English “adornment” or “adornation”) means something that can be used to make something more attractive, such as a decoration, ornament, or accessory. If we separate the syllables, we can read “há dor no”, which means “there is pain in the…”
In ADORNO beweegt een groep performers in golven over het podium: ze komen op je af, trekken zich terug, keren terug – als de beweging van de geschiedenis zelf. We praten vaak over “de mensheid” alsof die één geheel vormt, maar onder acht miljard mensen is niemand hetzelfde. Ieder detail, elke kleine afwijking, maakt iemand uniek. Al die verschillen botsen en vloeien weer samen, op zoek naar iets van herkenning.
Versiering – ADORNO – staat hier voor de keuzes die we elke dag maken: wat we dragen, hoe we ons tonen, onze kleine eigenaardigheden. In het carnaval van Rio kan versiering juist enorm en uitbundig worden, opgebouwd uit honderden lichamen samen.
De voorstelling beweegt door een dromerige wereld, waarin het perspectief steeds in- en uitzoomt. Soms ben je heel dicht op een persoon, op een lichaam, een herinnering of een gevoel; dan weer kijk je naar de massa, naar een mogelijke samenleving – of misschien naar een groep die elkaar juist niet meer ziet.
Wie bepaalt eigenlijk hoe de geschiedenis loopt? Wie heeft de regie over het verhaal van de wereld? En over het verhaal van zijn eigen leven?
In het Portugees betekent ADORNO “versiering” of “ornament”: iets waarmee je iets mooier of opvallender maakt. Lees je het woord anders, dan verschijnt er iets nieuws: há dor no – “er is pijn in de…”.
Over de maker
Alice Ripoll is een Braziliaanse choreograaf en regisseur. In haar werk brengt ze hedendaagse dans samen met urban dansstijlen uit Brazilië. Vanuit onderzoek en improvisatie ontstaan beelden waarin de ervaringen en herinneringen van de dansers centraal staan.
Op dit moment werkt Alice met twee gezelschappen: Cia. REC en Cia. SUAVE. Haar voorstellingen waren te zien op belangrijke festivals in Brazilië en internationaal, onder andere bij HAU in Berlijn, Centre Pompidou in Parijs, Kunstenfestivaldesarts in Brussel, Wiener Festwochen en BAM in New York.
Eerder was Alice al te gast bij Theater Rotterdam met haar voorstelling Zona Franca.
