Not Punk, Pololo

De voorstellingen van Monika Gintersdorfer en Knut Klaßen staan garant voor ultieme verwarring en een enorme dosis energie. Het duo maakt verfrissend, fysiek en radicaal performancetheater, dat getuigt van een bijzondere kijk op de Afrikaanse realiteit. Not Punk, Pololo sleept je mee in een aanstekelijke mix van stijlen als disco, voguing en punk, die razendsnel en naadloos in elkaar overvloeien. Met minimale middelen bereiken ze een maximaal effect: reken op een zinderend feest dat nog lang nadreunt.

Uitgangspunt voor deze voorstelling is het leven van de legendarische Ivoriaanse gangster John Pololo. Deze mythische figuur was in de jaren 1980 en 1990 de inspirator voor een heel nieuwe straatcultuurbeweging, waarin krachtpatsers, bad boys, bodyguards en uitsmijters de dansvloeren domineerden. Vergelijkbaar met de Amerikaanse gangster-rap beïnvloedt de Pololo-beweging tot op de dag van vandaag de Ivoriaanse showbizz evenals enkele van de dansers die hier het podium betreden. Voor het eerst buiten Duitsland te zien!

Performers en stijlen
Voor Not Punk, Pololo stelden Gintersdorfer en Klaßen een fantastische cast van achttien dansers en muzikanten samen, die elk hun eigen bewegings- of muziekstijl meebrengen. Vaste waarde Franck Edmond Yao is van de partij, die eerder in Rotterdam te zien was in Othello, c’est qui? en La fin du western. Hij meet zich met de Amerikaanse Richard Siegal. Ted Gaier (Goldene Zitronen) en Thomas Wenzel (Goldene Zitronen, Die Sterne) belichamen een orginele punk en do-it-yourself houding. Anti - authentieke live muziek wordt verzorgd door zanger, gitarist en harpist Hans Unstern. Danseres Cécilia Bengolea kent de hedendaagse club- en internetcultuur van binnen en van buiten, zoals twerking, crumping en bovenal voguing. In fel contrast met Bengolea staan Paula Sanchez, die twintig jaar bij het Nederlands Dans Theater onder Jiri Kylián danste, en Magali Sander Fett die club met klassiek modern repertoire combineert. Publiekslieveling Gotta Depri werkt al heel lang met Gintersdorfer en Klaßen en ontbreekt ook hier niet. Met haar adembenemende aanwezigheid Jezzeline Preach danst voor een tweede keer mee. De duizelingwekkende cast zou niet compleet zijn zonder Christine Joy Alpuerto Ritter, Ismaera Takeo Ishii, Anta Helena Recke en Jule Flierl. De fenomenale en droogkomische performer Hauke Heumann vertaalt ondertussen voor iedereen van het Frans en Duits naar het Engels. Hij zorgt voor nieuwe associaties en onverwachte overeenkomsten en evenzoveel misverstanden. Skelly is misschien de echte punker in dit gezelschap. Zijn onnavolgbare associaties en emotionele impulsen stellen alle conventies op de proef. Zanger Shaggy Sharoof is grootgebracht met coupé decalé en heeft alleen een microfoon nodig om het theater tot club om te toveren. Aan het einde van de avond trekken de nieuwe beats van Timor Litzenberger je moeiteloos de dansvloer op.

De Duitse regisseur Monika Gintersdorfer woont en werkt een groot deel van het jaar in Abidjan (Ivoorkust). Haar artistieke partner Knut Klaßen is beeldend kunstenaar. Eerder werk van hen was onder meer te zien bij het Hamburger Schauspielhaus, de Münchner Kammerspiele en de Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brussel. Ginstersdorfer en Klaßen kwamen twee keer eerder naar Rotterdam tijdens Festival De Keuze. In Othello, c’est qui? (2009) bekeken ze het bekende Shakespeare-personage door de ogen van een Afrikaanse dansers. La fin du western (2011) maakte de schizofrene situatie voelbaar van een land met twee dictators die allebei de verkiezingsoverwinning claimden.

Uit de pers / citaten
“It's Slavoj Žižek's method applied to choreography: cleverly interconnecting a pop cultural context via a wide-ranging web of synapses, and thus exposing new links and respective values behind any system.” gintersdorferklassen.org

„Und das ist vielleicht der eigentliche Witz dieses Abends – die Unvereinbarkeit von Theater und Pop mit den Mitteln des einen am Austragungsort des anderen in eine Praxis zu übersetzen. Eine enorm unterhaltsame Praxis.“ nachtkritik.de

„Die Tanz- und Musikstile prallen schonungslos aufeinander: gebetshafter Singsang folgt auf Clubsounds. Ted Gaiers E-Gitarre im Stile der Goldenen Zitronen wird von einem vor Melancholie triefenden Monolog abgelöst. Elektronische Popmusik aus den Synthesizern durchzieht die Show. (...) Vom Sexobjekt der Dancehall, über biedere Shorts und die Hip-Hop-Kluft ivorischer Pololo-Gangster bis hin zum Punk-Veteranen ist viel dabei. Jeder einzelne Körper wird angemessen präsentiert: mal stark, mal sexy, mal stilvoll oder sehnig. In jedem Fall aber beeindruckend beweglich.“ taz.de

Taal
Frans met Engelse simultaanvertaling, language no problem