English
A performance about the euphoria of being alive. Ten dancers create an ecstatic soundscape and the choreography emerging from it. Memories and listens, voices and bodies, all resonate like musical instruments, gradually building toward a shared exhilaration. The minimalist Greek choreographer’s new work explores how movement becomes a song, one in which the dancers’ bodies pulsate—and through them, potentially, the bodies of the audience. An optimistic, extroverted, and enchanting new work about the first times we met, laughed, lived. About our passionate beginnings.
In My Fierce Ignorant Step, Papadopoulos seeks to consciously process the influence that the monumental musical work Axion Esti by Mikis Theodorakis, set to the poetry of Odysseas Elytis, has had on him, as a collective memory activated through listens. The subject is not the music itself but the shared landscape it evokes. A landscape that lives within us, travels with us, and allows us to instantly revisit a moment from the past that has never really passed. Everything is still here. Or at least, this is what the work explores: the truth of the youth, momentum, and courage; a truth that, if we consider it fleeting, quaint, or charming, will be forever lost—and along with it, the meaning of our world.
For the choreographer, the initial impulse for creating My Fierce Ignorant Step is rooted in the sonic memories of his childhood and youth that he shares with many other Greeks; these are collective memories tied to the fate of this country, even if that is not always visible. The work resists conformity with a cascade of forms, with an insatiable longing for the present, the future, and the past, with a desire for a life that is bold, laborious, and entirely humane, made of our fragile, insignificant flesh.
The work brings to the fore qualities that have always been present in Christos Papadopoulos’ oeuvre, but the emphasis shifts radically here. Specific themes and materials have concerned him from the beginning, but now they are clearly discernible and among them is the idea of “togetherness,” the simple initial point where both politics and love seem to appear. That is why the performers dance together in this work.
The synchronization of multiplied movement occurs, but it is not the goal; we do not dance together because we are synchronized, but we synchronize because we are together. The system that emerges is not a priority, nor is beauty. These appear to be mechanisms that allow us to find one another, to exist, to meet, and to marvel at the energy that is born, multiplied, dispersed, and offered. There is a value that holds things together here. It is not faith in a system, a machine, or a trick, but a daring trust in the good.
In My Fierce Ignorant Step probeert Papadopoulos bewust de invloed te verwerken van het monumentale muzikale werk Axion Esti van Mikis Theodorakis, op teksten van Odysseas Elytis—een invloed die in hem voortleeft als een collectief geheugen, geactiveerd door het luisteren. Niet de muziek zelf staat centraal, maar het gedeelde landschap dat zij oproept. Een landschap dat in ons leeft, met ons meereist, en ons in staat stelt om een moment uit het verleden te herbeleven—een moment dat eigenlijk nooit echt voorbij is gegaan. Alles is er nog steeds. Of in elk geval, dat is waar het werk naar zoekt: de waarheid van jeugd, van kracht en moed; een waarheid die, als we haar afdoen als vluchtig, ouderwets of slechts ontroerend, voor altijd verloren zal gaan—en daarmee ook de betekenis van onze wereld.
Voor de choreograaf ligt de oorspronkelijke impuls voor het creëren van My Fierce Ignorant Step in de sonorische herinneringen uit zijn kindertijd en jeugd, die hij deelt met veel andere Grieken. Het zijn collectieve herinneringen, verbonden aan het lot van dit land—ook als dat niet altijd zichtbaar is. Het werk verzet zich tegen eenduidigheid met een stroom van vormen, met een onverzadigbaar verlangen naar het heden, de toekomst én het verleden. Het verlangt naar een leven dat moedig is, veeleisend en diep menselijk, opgebouwd uit ons kwetsbare, onbeduidende lichaam.
Het werk brengt eigenschappen naar voren die altijd al aanwezig waren in het oeuvre van Christos Papadopoulos, maar de nadruk verschuift hier op radicale wijze. Bepaalde thema’s en motieven houden hem al sinds het begin bezig, maar nu worden ze duidelijk herkenbaar—waaronder het idee van “samen-zijn”, dat eenvoudige vertrekpunt waar zowel politiek als liefde lijken te ontstaan. Daarom dansen de performers in dit werk samen.
Er ontstaat weliswaar een synchronisatie van herhaalde bewegingen, maar die is niet het doel; we dansen niet samen omdat we gesynchroniseerd zijn, we synchroniseren omdat we samen zijn. Het systeem dat hieruit voortkomt is geen prioriteit, schoonheid evenmin. Deze lijken eerder middelen te zijn die ons in staat stellen elkaar te vinden, te bestaan, elkaar te ontmoeten en ons te verwonderen over de energie die ontstaat, zich vermenigvuldigt, verspreidt en wordt gedeeld. Er is een waarde die hier alles bijeenhoudt. Geen geloof in een systeem, een machine of een truc, maar een moedige vorm van vertrouwen in het goede.
PAPADOPOULOS’ NOTE
How can there not be anger with everything going on around us? How can one bear this reality? The political situation, the rise of the far right, corruption, wars that we have now come to accept as a kind of political normalcy, environmental destruction—all the things we once believed we would never have to live through are here.
In this bleak reality, where the lines of dystopia have already been crossed, I’ve recently found myself reverting to my adolescent years. I remember that lust for life, the speed, the unwavering drive, the sense that anything was possible. That fearless confidence that the world was in front of us, open, and ours, and that we would live it the way we desired and deserved.
This work is my attempt to revisit that feeling. To find it again. And with it, to regain that strength, that optimism, and that sense of “together.” I have to remind myself that hoping is already an act of resistance and that such courage was neither naïve nor quaint at all. It was true. And it still is.
