In januari naar
Theater Rotterdam

Na het succes van de theatrale concerten gebaseerd op het werk van Sarah Kane (The SK Concert - 2018) en Heiner Müller (The HM Concert - 2019), slaat PERMANENT DESTRUCTION een nieuwe weg in. In het laatste deel van haar trilogie, Pain Against Fear, legt theatermaker en performer Naomi Velissariou haar maskers af en gaat de confrontatie aan met zichzelf en haar publiek. Daar waar in de eerste twee delen de haat in al zijn vormen centraal stond (zelfhaat, vrouwenhaat, mannenhaat en haat voor het leven), is het derde deel een poging om af te rekenen met angst als voedingsbodem voor die haat.

Click here for english

In Pain Against Fear gaat een persoonlijke openbaring gepaard met een uitnodiging aan het adres van het publiek. Een uitnodiging om je eigen angst te bezweren door hem samen met anderen te vieren, door collectief te dansen op het ritme van je individuele pijn. In de rotsvaste overtuiging dat de acceptatie van pijn ons lijden kan verzachten. Pain Against Fear is mindfulness on speed. De muziek is een meedogenloze mix van de strakke sound van producer Joost Maaskant en Velissariou’s hardnekkige poging tot kwetsbaarheid.

PERMANENT DESTRUCTION is zowel de titel van een post-dystopisch muziektheaterdrieluik als de naam van een band, waarin Velissariou en Maaskant af willen rekenen met een aantal taboes uit de huidige beeldcultuur. Sentimenten als zelfhaat en faalangst zijn in die cultuur te mijden thema’s, omdat ze niet sexy of Instagram-waardig zijn. Je kunt jezelf nu eenmaal niet profileren aan de hand van uitingen van pijn. Of wel? 

De muziek van PERMANENT DESTRUCTION vind je op Spotify, de videoclips op Youtube en de merchandise koop je via www.permanentdestruction.com. #pain #fear #rave

In 2019 won Naomi Velissariou de Regieprijs voor The SK Concert. De voorstelling werd geselecteerd voor de Officiële Juryselectie van zowel het Nederlandse Theater Festival als het Vlaamse Theaterfestival. In 2020 werd Naomi genomineerd voor de Gieskes-Strijbis Podiumprijs.

English

Following the success of the theatrical concerts based on the work of Sarah Kane (The SK Concert – 2018) and Heiner Müller (The HM Concert – 2019), PERMANENT DESTRUCTION is taking a new approach. In the last part of her triptych, Pain Against Fear, Naomi Velissariou takes off all masks and confronts both herself and her audience. Whereas the first two parts were centered around hatred in all its manifestations (self-hatred, misogyny, hatred of life), the third and final part is an attempt to overcome fear as a breeding ground for that hatred. Pain Against Fear is mindfulness on speed. The music is a merciless mix of the ear-splitting sound of Joost Maaskant and Velissariou’s headstrong attempt at vulnerability. 

In Pain Against Fear personal revelations are accompanied by an invitation to the audience. An invitation to eradicate your fear by raving to the rhythm of your pain. In the passionate belief that the acceptance of pain can ease our suffering.

PERMANENT DESTRUCTION is both the title to a post-dystopian musical theater triptych and the name of a band, in which actor and director Naomi Velissariou and sound producer Joost Maaskant wish to get rid of a number of taboos that define our current image culture. Sentiments like self-hatred and fear of failure are to be avoided in this culture because they aren’t sexy or Instagram-worthy. After all, you can’t brand yourself by expressing your pain. Or can you?

You can find PERMANENT DESTRUCTION’s music on Spotify, the video clips on Youtube and you can buy the merchandise on www.permanentdestruction.com. #pain #fear #rave

Naomi Velissariou won the Regieprijs (Director’s Prize) for The SK Concert in 2019. The production was selected for the Officiële Juryselectie (Official Jury’s Selection) of both the Nederlandse Theater Festival (Dutch Theatre Festival) as the Vlaamse Theaterfestival (Flamish Theatre Festival).

In VAN MIJ zien we een hele hoge muur. Er omheen lopen kun je niet. Er overheen kijken wel. Er zit een deur in de muur maar die is op slot. Wat is er achter? Vóór die muur een kind, een vrouw en een oude man. Iedereen heeft zo zijn eigen spullen, gedachten, wensen en dromen. 

Is het van jou of van mij? 
Door de plotselinge komst van vreemde voorwerpen die over de muur vliegen of uit de lucht komen vallen ontstaat er een dilemma. Wat zijn het? Wie mag het hebben? En waarom? Zestien vorken, een blauwe beer met één oog, ballen waar iets in zit maar die je niet open kunt krijgen, pakjes eindeloos pakpapier.

Hou van mij 
Van wie zijn die spullen? Is het van jou of van mij? Op een poëtische manier wil VAN MIJ haar publiek laten zien wat geven en nemen, hebben en houden en delen en vermenigvuldigen is. We belanden in een wereld die uit meer bestaat dan ‘iets’ of jij alleen. Harmonie is het streven, delen het doel. De gedichten van Ted van Lieshout uit het boek ‘Hou van mij’ vormen het uitgangspunt van deze voorstelling.

Theater Gnaffel 
Theater Gnaffel vertelt verhalen die er toe doen, met levensgrote poppen als gelijkwaardige acteurs. Voor kleine helden die groots zijn.

Een hond loopt iedere ochtend met twee dino’s naar haar basisschool. In de klas van meester octopus heeft ze veel lol, maar ook wat moeite met opletten. Een haai komt haar eens observeren in de klas. Hoe kunnen ze haar beter helpen? Moet ze niet eens gaan kijken op een andere school? Met knikkende poten stapt ze in het taxibusje van het nijlpaard. Hebben ze daar ook zo’n lieve meester? En hoe moet het in de lente met haar kinderfeestje?

In een kijkdoos vol dieren, gevoelige snaren en goede bedoelingen maakt Theater Artemis van hele gewone dingen een dromerige ‘musical’. Een fabelachtige voorstelling met live zang en muziek over interne begeleiders, badmintonnen en net even anders zijn.

Het verhaal speelt zich af in de 17e eeuw. We volgen het spoor van de ondernemende Nederlanders die met machtige zeilschepen bij de eilanden aankomen, op zoek naar kostbare specerijen. We zien hoe kanonnen bulderen, schepen zinken, dorpen in vlammen opgaan en hoe vorsten niet alleen hun specerijen, maar ook hun ziel aan de Nederlanders verkopen.

Aanleiding voor het maken van Ons Wereldrijk is de familiegeschiedenis van Hotel Modern-kernlid Herman Helle, wiens ouders in Nederlands-Indië geboren zijn. Voor de research gingen ze te rade bij Indonesische kunstenaars, bij historici en Nederlanders met een Indische achtergrond. 

We maakten Ons Wereldrijk samen met componist Arthur Sauer. Vorig seizoen toerden ze met veel succes voor uitverkochte zalen door heel Nederland. 

Een hond loopt iedere ochtend met twee dino’s naar haar basisschool. In de klas van meester octopus heeft ze veel lol, maar ook wat moeite met opletten. Een haai komt haar eens observeren in de klas. Hoe kunnen ze haar beter helpen? Moet ze niet eens gaan kijken op een andere school? Met knikkende poten stapt ze in het taxibusje van het nijlpaard. Hebben ze daar ook zo’n lieve meester? En hoe moet het in de lente met haar kinderfeestje?

In een kijkdoos vol dieren, gevoelige snaren en goede bedoelingen maakt Theater Artemis van hele gewone dingen een dromerige ‘musical’. Een fabelachtige voorstelling met live zang en muziek over interne begeleiders, badmintonnen en net even anders zijn.

Jetse Batelaan is winnaar van de Zilveren Leeuw voor Theater op de Biënnale van Venetië 2019.

De afgelopen jaren toerde de Amerikaanse danser en choreograaf Trajal Harrell de wereld rond met een reeks voorstellingen waarin hij de hedendaagse dans van de witte, artistieke middenklasse samenbrengt met de voguing dansstijl, beoefend door de Afro-Amerikaanse en Latino LGBTQ+ gemeenschap.

In de danssolo Dancer of the Year zien we Harrell gebaren herhalen (om ze in zijn lichaam op te slaan); bewegingsmateriaal en choreografische strategieën uit eerder werk hernemen; en verschillende emoties opwekken en samenbrengen. In een intieme setting deelt Harrell zijn werk met ons, biedt hij ons zijn dans aan, als een geschenk. 

De Amerikaanse danser en choreograaf Harrell creëerde de solo nadat hij werd verkozen tot Dancer of the Year 2018, uitgereikt door Tanz magazine. Deze onverwachtse erkenning zet hem ertoe aan om zijn status en identiteit als danser in vraag te stellen. Wat is de waarde van deze titel? Wat is de waarde van dans, van de danspraktijk, en de kennis die ze voortbrengt? Wat genereert deze kennis? Hoe wordt geschiedenis in de dans/het lichaam opgeslagen, en hoe wordt deze overgedragen, naar de toekomst toe? Harrell reflecteert over zijn eigen nalatenschap als choreograaf/danser. Hij herbekijkt zijn artistieke stamboom en de choreografische strategieën die hij in de loop van de jaren ontwikkelde om zichzelf en de (eigen) identiteit te vertolken. 

Firebird is een eclectische soundtrack, een muzikaal zinnebeeld van wedergeboorte en jezelf opnieuw uitvinden. De hoofdrol is voor de kolossale lichtinstallatie, een scherm van gerecyclede achterlichten van vijf meter hoog en acht meter breed. Meer dan zeshonderd auto-achterlichten verbeelden de dans van de Vuurvogel en vertolken vol vuur de woordeloze compositie.

De mensheid staat met haar eerste been in een nieuw technologisch tijdperk. We vinden onszelf opnieuw uit. We omarmen de volgende stap in onze evolutie en heten, zoals vele malen eerder, de nog onbekende horizonten welkom.