Language no problem

Als kind zag Robyn Orlin zwarte mijnwerkers dansen voor een wit publiek. Een andere praktijk uit het Apartheidstijdperk was minstens even bepalend voor het beeld van de Zuid-Afrikaanse: Zoeloes die rijkelui rondrijden in riksja’s.

Ze zullen komen, ze zullen niet anders kunnen, ze komen met tienduizenden, ze komen met miljoenen. Met groeiend ongemak las Dries Verhoeven over een toekomstige Afrikaanse vluchtelingenstroom en de verwachte geboorte-explosie in het werelddeel. "Waar gaat die gigantische groep mensen heen, in de voorspelde post-apocalyptische wereld? "

In hun nieuwe creatie, Lamenta, vervolgen de choreografen Koen Augustijnen en Rosalba Torres Guerrero hun gedeeld artistieke parcours waarin ze onderzoeken hoe emotionele ervaringen ook lichamelijk worden beleefd, en hoe dit vertaald kan worden in dans en fysiek theater.

Simon Bus heeft een fascinatie voor ‘het zelfportret’. Zijn activiteiten als breakdancer documenteert hij al vanaf zijn eerste jaren met portretten van zichzelf op video. Voor hem is het een manier van reflectie geworden. Ook zijn interesse in beeldende kunst kijkt hier om de hoek. Daar wordt het zelfportret immers door kunstenaars ingezet om te oefenen en te experimenteren met hun stijl en techniek. 

Verhalen over slavernij stromen door je bloed, maar zijn nooit verteld door je familie. Hoe ontdek je je familieverleden als de Nederlandse geschiedenisboeken maar een kant van het verhaal vertellen? Wat mag je met gemixt bloed wel en niet als je profiteert van wit privilege? Zangeres Anne-Fay Kops en filmmaker Felix Kops volgen de voetsporen van hun familie en voorouders de hele wereld rond en maken een voorstelling vol vraagtekens met songs, dans en visuals.

Histoire(s) du Théâtre IV : ONE SONG speelt zich af in het unieke universum van Warlop, waar een groep performers de arena betreedt voor een betoverend ritueel over afscheid, leven en dood, hoop en wedergeboorte. 

De afwisseling van licht en donker in de natuur heeft mensen altijd al gefascineerd. Het is een voorbeeld van de wens om de wereld om ons heen te begrijpen en inzicht te krijgen in de wetten waaraan deze onderworpen is. Het mysterie dat de nacht omgeeft en de uitdrukking daarvan in muziek en beweging is een van de pilaren van de voorstelling La Noche Eterna (De eeuwige nacht).  

Trajal Harrell biedt een antwoord op de regels rond fysieke afstand op het podium, met een plan dat hij al jaren nastreeft: een choreografie op Keith Jarrets Köln Concert, de meest succesvolle opname van een pianosolo ooit.