WE LOVE DANCE

"We leven in ongekende en onzekere tijden, niet alleen voor onze soort, maar voor alle soorten op deze planeet. En de wortels van dit vraagstuk liggen bij het feit dat we zijn vergeten dat we verbonden zijn met ons thuis, onze planeet. We wonen er, we maken er gebruik van, we bouwen erop, maar vergeten er ons respect voor terug te geven.” – Akram Khan

Als kind ben je bezig met het laten ontwaken en vormen van je instinctieve basis - de basis waarop je ratio zich zal ontwikkelen.

Hiphop georiënteerde dansstijlen zijn niet ontstaan in mooi gedecoreerde balzalen of op zorgvuldig schoongeboende balletvloeren. 

Justin de Jager en Poernima Gobardhan nemen het podium over met twee voorstellingen waar je obstakels zult voorkomen en onderzoeken uitgelicht worden door middel van dans.

Sprankelend, verbindend en verstillend. In de voorstelling Bach laten drie choreografen zich op geheel eigen wijze inspireren door het imposante oeuvre van de wereldberoemde componist. 

Als kind zag Robyn Orlin zwarte mijnwerkers dansen voor een wit publiek. Een andere praktijk uit het Apartheidstijdperk was minstens even bepalend voor het beeld van de Zuid-Afrikaanse: Zoeloes die rijkelui rondrijden in riksja’s.

In hun nieuwe creatie, Lamenta, vervolgen de choreografen Koen Augustijnen en Rosalba Torres Guerrero hun gedeeld artistieke parcours waarin ze onderzoeken hoe emotionele ervaringen ook lichamelijk worden beleefd, en hoe dit vertaald kan worden in dans en fysiek theater.

Simon Bus heeft een fascinatie voor ‘het zelfportret’. Zijn activiteiten als breakdancer documenteert hij al vanaf zijn eerste jaren met portretten van zichzelf op video. Voor hem is het een manier van reflectie geworden. Ook zijn interesse in beeldende kunst kijkt hier om de hoek. Daar wordt het zelfportret immers door kunstenaars ingezet om te oefenen en te experimenteren met hun stijl en techniek.